ในช่วงที่ข่าวคราวด้านลบของวงการสงฆ์ที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องพฤติกรรมผิดวินัย เรื่องการมีสัมพันธ์ต้องห้าม หรือเรื่องการแสวงหาผลประโยชน์ จนทำให้ผู้คนจำนวนไม่น้อยตั้งคำถามว่า พระแท้ ในสังคมไทยยังเหลืออยู่หรือไม่ ท่ามกลางความหวั่นไหวในศรัทธานั้น ยังคงมีพระสงฆ์บางรูปที่อุทิศชีวิตทำความดีเพื่อส่วนรวมอย่างเงียบๆ หนึ่งในนั้นคือ หลวงพ่ออลงกต ติกฺขปญฺโญ แห่ง วัดพระบาทน้ำพุ อำเภอเมือง จังหวัดลพบุรี

วัดพระบาทน้ำพุ ไม่ได้เป็นเพียงสถานที่ประกอบพิธีกรรมทางศาสนา แต่ยังเป็นศูนย์พักพิงและดูแลผู้ติดเชื้อ HIV และผู้ป่วยระยะสุดท้าย ที่ไร้ที่พึ่งพิงหรือถูกครอบครัวทอดทิ้ง ด้วยแนวคิดที่ว่า แม้จะป่วย แต่ทุกชีวิตก็มีคุณค่า และสมควรได้รับการดูแลอย่างมีศักดิ์ศรี

ตั้งแต่ปี 2534 ที่เริ่มก่อตั้งศูนย์ฯ มาจนถึงปัจจุบัน หลวงพ่ออลงกตและคณะสงฆ์ได้ร่วมกันดูแลผู้ติดเชื้อ HIV และผู้ป่วยระยะสุดท้ายหลายพันชีวิต ทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่และที่ล่วงลับไปแล้ว โดยจัดให้มีที่พัก อาหาร ยา และการดูแลรักษาพยาบาล รวมถึงกิจกรรมฟื้นฟูจิตใจ เพื่อให้ผู้ป่วยรู้สึกว่าตนยังมีค่าและไม่ถูกทอดทิ้งจากสังคม

ปัจจุบัน ในวัดพระบาทน้ำพุมีทั้งอาคารพักผู้ป่วย ชุมชนผู้ติดเชื้อ HIV ศูนย์เด็กกำพร้าที่เกิดจากพ่อแม่ผู้ติดเชื้อ ตลอดจนโรงพยาบาลเล็ก ๆ ภายในวัด ที่ช่วยดูแลผู้ป่วยกว่า 200 ชีวิตต่อวัน แม้งบประมาณจะมาจากเงินบริจาคเป็นหลัก และต้องใช้ค่าใช้จ่ายหลายล้านบาทต่อเดือน แต่ทางวัดก็ยังคงมุ่งมั่นเดินหน้าช่วยเหลือต่อไป

ด้วยความเสียสละและเมตตา หลวงพ่ออลงกตและวัดพระบาทน้ำพุ จึงกลายเป็นความหวังและที่พึ่งสุดท้ายของผู้ป่วยที่สังคมส่วนใหญ่มักมองข้าม เป็นอีกตัวอย่างที่ยืนยันได้ว่าท่ามกลางกระแสข่าวด้านลบในวงการสงฆ์ ยังมี พระแท้ ที่ตั้งใจทำความดีเพื่อผู้อื่นอย่างจริงจังและยาวนานจนถึงทุกวันนี้