ภาษาไทยเรามีพยัญชนะทั้งหมด 44 ตัว ซึ่งหลายตัวสามารถใช้เป็น ตัวสะกด ได้เมื่ออยู่ท้ายพยางค์ แต่มีอยู่ 9 พยัญชนะ ที่ไม่สามารถทำหน้าที่เป็นตัวสะกดได้เลย เราเรียกพยัญชนะกลุ่มนี้ว่า พยัญชนะที่ใช้เป็นตัวสะกดไม่ได้

ตัวสะกด คือ พยัญชนะที่ตามหลังสระในพยางค์ เช่นคำว่า กิน ซึ่งมี น เป็นตัวสะกด เสียงสุดท้ายของคำจึงจบด้วยเสียง น

ตัวสะกด คือ พยัญชนะที่ตามหลังสระในพยางค์ เช่นคำว่า "กิน" ซึ่งมี น เป็นตัวสะกด เสียงสุดท้ายของคำจึงจบด้วยเสียง น

แต่พยัญชนะทั้ง 9 ตัวที่กำลังจะกล่าวถึงนี้ ไม่สามารถใช้เป็นพยัญชนะตัวท้ายพยางค์ได้ เพราะไม่มีเสียงสะกดที่ตรงตามระบบเสียงของภาษาไทย

พยัญชนะ 9 ตัว ที่ใช้เป็นตัวสะกดไม่ได้ มีดังนี้

ผ (ผึ้ง) ฝ (ฝา) ฌ (เฌอ) อ (อ่าง) ห (หีบ) ฉ (ฉิ่ง) ฮ (นกฮูก) ฃ (ฃวด) ฅ (ฅน)

เหตุผลที่พยัญชนะเหล่านี้ใช้เป็นตัวสะกดไม่ได้ เพราะเมื่อออกเสียงในตำแหน่งท้ายพยางค์ เสียงที่เกิดขึ้น ไม่มีคู่เสียงสะกดในระบบเสียงสะกดไทย

โดยในภาษาไทยมีเพียง 8 เสียงสะกดหลัก ได้แก่ ม, น, ง, ย, ว, ก, ด, บ ซึ่งเป็นตัวแทนของกลุ่มเสียงสะกดในพยางค์ เช่น

ก → ตัวแทนเสียงสะกด กลุ่ม ก ข ค ฆ ฆ ฬ

ด → ตัวแทนเสียงสะกด กลุ่ม จ ช ซ ฎ ฏ ฐ ฑ ฒ ด ต ถ ท ธ ศ ษ ส

ฯลฯ

ดังนั้น ผ, ฝ, ฌ, อ, ห, ฉ, ฮ, ฃ, ฅ พยัญชนะทั้ง 9 ตัวนี้จึงไม่สามารถใช้เป็นตัวสะกดได้ เนื่องจากไม่มีเสียงสะกดในระบบเสียงภาษาไทยที่ตรงกับพยัญชนะเหล่านี้นั่นเอง