ต้องบอกเลยว่าช่วงนี้ กระแสความนิยมของภาพยนตร์ สัปเหร่อ หนึ่งในจักรวาลไทยบ้านเดอะซีรีส์ของผู้กำกับมากความสามารถ ต้องเต ธิติ ศรีนวล ทำให้หลายฝ่ายจับตาไปที่รายได้จากภาพยนตร์เรื่องนี้ว่าจะสร้างสถิติใหม่ให้กับวงการหนังไทยหรือไม่ แต่ว่ามีอีกสิ่งหนึ่งที่เป็นประเด็นน่าสนใจ คือ เมื่อพูดถึงสัปเหร่อ หลายคนที่ได้ฟังคำนี้ก็กลัวในการทำอาชีพดังกล่าว แต่คุณทราบหรือไม่ว่า สัปเหร่อ มีค่าตอบแทนเท่าไหร่ และ อาชีพนี้น่าสนใจมากแค่ไหน

รายได้ของอาชีพสัปเหร่อ

ในต่างประเทศ สัปเหร่อ ถูกเรียกด้วยคำที่หลากหลาย บ้างก็เรียกว่า undertaker บ้างก็เรียกว่า funeral director แต่การจัดงานศพในต่างประเทศ โดยเฉพาะในชาติตะวันตก มีลักษณะเป็น บริษัทที่เชี่ยวชาญด้านการจัดการศพแบบครบวงจร ตั้งแต่งานเอกสาร จัดเตรียมสถานที่ เตรียมอุปกรณ์ต่าง ๆ ไปจนถึงขั้นตอนสุดท้ายในการเผาหรือฝังศพ

งานสัปเหร่อ ถือว่าเป็นงานที่มีรายได้ไม่น้อยในต่างประเทศ อ้างอิงข้อมูลจากเว็บไซต์บริการอาชีพแห่งชาติของอังกฤษ National Careers Service ได้ให้ข้อมูลว่า สัปเหร่อมีรายได้ระหว่าง 20,000 - 27,000 ปอนด์ ต่อปี หรือราว 8.7 แสน - 1.1 ล้านบาทต่อปี

ส่วนในประเทศไทย รายได้ของสัปเหร่ออาจจะไม่มากนัก ข้อมูลที่ปรากฏตามสื่อมวลชนที่เคยรายงานข่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้ ระบุว่า สัปเหร่อชาวไทยจะมีรายได้แบบต่อครั้ง เนื่องจากมีลักษณะรับจ้างเป็นครั้งคราวมากกว่า โดยราคาค่าบริการต่อครั้งจะอยู่ที่ราว 1,000 - 1,300 บาท

นอกจาก การเป็นสัปเหร่อรูปแบบดั้งเดิมแบบที่ปฏิธารทำแล้ว ในไทยยังมีธุรกิจจัดการงานศพแบบมืออาชีพเหมือนกับในต่างประเทศเหมือนกัน แต่ส่วนมากจะเป็นการบริการสำหรับผู้มีรายได้สูง รวมทั้งชาวต่างชาติที่พักอาศัยในประเทศไทย

ที่มาของสัปเหร่อในไทย

ผู้ที่ทำหน้าที่เกี่ยวกับการศพตั้งแต่ทำพิธีมัดตราสัง จนกระทั่งนำศพไปฝังหรือเผา คือ ความหมายของคำว่า สัปเหร่อ ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554 อาชีพนี้ถือว่าผูกพันกับวิถีชีวิตคนไทยมาตั้งแต่อดีต รวมทั้งยังเป็นอาชีพที่เคียงคู่วัฒนธรรมไทยมาอย่างยาวนาน แต่ในปัจจุบันต้องนับว่าสัปเหร่อเป็นอาชีพที่ขาดแคลนมากขึ้นเพราะมีคนสนใจประกอบอาชีพนี้น้อยลง

ปดิวลดา บวรศักดิ์ เขียนอธิบายที่มาของคำว่า สัปเรอ น่าจะมีรากศัพท์จากภาษาเขมรที่รับมาจากภาษาบาลี ต่อมายังมีบันทึกปรากฏในสมัยรัชกาลที่ 5 ที่ระบุถึงผู้ที่ทำหน้าที่ปลงศพและจัดการความสยดสยองของบุคคลที่สิ้นลมหายใจให้เป็นระเบียบเรียบร้อยมากขึ้น ซึ่งรวมถึงศพของคนไร้บ้าน แม้ว่าจะไม่ระบุที่มาของคำ แต่ในครั้งนั้น สัปเหร่อ ถูกกล่าวถึงด้วยคำว่า ขุนกะเฬวราก หรือบางก็ว่า นายป่าช้า

ต่อมาอาชีพสัปเหร่อได้รับการจัดที่จัดทางเป็นกิจลักษณะมากขึ้นภายหลังจากทางการในสมัยที่ยังคงเป็นสยาม ได้ประกาศใช้ กฎหมายเสนาบดีกระทรวงนครบาลว่าด้วยป่าช้าแลนายป่าช้า เมื่อ พ.ศ. 2460 หรือ ราว 100 กว่าปีที่แล้ว จึงมีผลให้นายป่าช้า มีหน้าที่จัดการเกี่ยวกับศพอย่างเป็นทางการ